Pospolity chwast, perz właściwy (Elymus caninus = Agropyron caninus) rośnie na polach w całym kraju, najczęściej glebach lekkich. Występuje także przy brzegach lasów, na polanach i nieużytkach. Perz jest rośliną wieloletnią o bardzo długich, czołgających kłączach, osiągających kilkanaście metrów długości. Kwitnie od czerwca do września.
Inne nazwy: biały perz, psia pasza, pyrnik.
Surowce lecznicze: kłącze perzu.
Substancje lecznicze:
inozyt (związek z grupy witamin B), witaminę C, łatwo przyswajalne węglowodany, mannit i trytycyna, związki białkowe, olejek eteryczny, kwasy organiczne, sole mineralne (dużo rozpuszczalnej i łatwo przyswajalnej krzemionki).
Działanie i właściwości lecznicze perzu
- moczopędne
- poprawiające przemianę materii
Zastosowanie kłącza perzu
Kłącze perzu pobudza wydzielanie moczu i ułatwia wydalanie z organizmu toksycznych produktów przemiany materii, a głównie mocznika. Zawarty w nich inozyt ma korzystny wpływ na wątrobę, przeciwdziała jej stłuszczeniu, powoduje obniżenie poziomu tłuszczów i cholesterolu we krwi, stąd przeciwmiażdżycowe działanie perzu.
Łatwo przyswajalna krzemionka przeciwdziała procesom starzenia się tkanki łącznej skóry, chrząstek stawowych, naczyń i starzenia się w ogóle. Zapobiega nadmiernej łamliwości i przepuszczalności naczyń.
Perz może być stosowany w kamicy moczowej, w przypadkach upośledzonej czynności wydzielniczej nerek z towarzyszącymi obrzękami. W chorobach wątroby z upośledzoną zdolnością wytwarzania żółci i ze skłonnością do tworzenia kamieni w drogach żółciowych.
Kłącza perzu przynoszą poprawę przy miażdżycy i w chorobach stawów i kości, w gośćcu, a także w przypadku trądziku młodzieńczego. Znoszą niekorzystny wpływ długotrwałej antybiotykoterapii na przewód pokarmowy. Perz jest uważany za ziele przeciwcukrzycowe.
Zbiór i suszenie
Kłącza perzu zbierać należy jesienią lub wczesną wiosną np. przy okazji prac polowych. Należy go szczególnie starannie opłukać w kilku wodach i rozłożyć cienką warstwą, aby wysechł. Perz możemy suszyć nawet w miejscach nasłonecznionych, przewiewnych lub w suszarniach.
Przechowywać należy w płóciennych woreczkach w suchych pomieszczeniach.
Apteczka Ziołowa, L. M. Krześniak, Wyd. Sport i Turystyka