Wrzos zwyczajny (Calluna vulgaris) jest popularny w całej Europie. Występuje zwykle na glebach gorszych. Wrzos jest zielony przez cały rok. Kwitnie różowofioletowymi, a czasem białymi kwiatami w końcu sierpnia i na początku września.
Inne nazwy: wrzos pospolity.
Surowce lecznicze: kwiat i ziele wrzosu.
Substancje lecznicze: Duże ilości garbników, flawonoidy, olejek eteryczny, kwasy organiczne, związki gorzkie, arbutynę i sole mineralne, a głównie związki krzemu i potasu.
Kwiat i ziele wrzosu – właściwości lecznicze
- moczopędne
- żołądkowe
Kwiat i ziele wrzosu – zastosowanie
Dzięki zawartości garbników wrzos zwyczajny może mieć zastosowanie w leczeniu chorób przewodu pokarmowego, zwłaszcza biegunek i stanów zapalnych w przewodzie pokarmowym. Może być używany do zapobiegania nadmiernej fermentacji w jelitach. Jest cennym lekiem w nieżytach niedokwaśnych żołądka, a także w przypadkach braku łaknienia.
Obecność flawonoidów sprawia, że wrzos ma własności moczopędne. Olejek eteryczny zawarty we wrzosie znosi skurcze mięśni gładkich jelit i dróg moczowych. Glikozyd arbutyna dezynfekuje drogi moczowe i niszczy nawet bakterie oporne na antybiotyki. Wrzos może więc z powodzeniem być wykorzystywany w leczeniu przewlekłych zakażeń dróg moczowych.
Właściwości moczopędne wrzosu są cenne również w leczeniu kamicy moczowej, a zwłaszcza w przypadkach rzadkich rodzajów kamicy, jak cystynowa i ksantynowa. Pamiętać jednak trzeba, że dla pełnego działania leczniczego wrzosu, trzeba jednocześnie spożywać związki, po których mocz będzie alkaliczny.
Substancje gorzkie wrzosu pobudzają czynność wydzielniczą żołądka, co poprawia trawienie. Wrzos można stosować w chorobach wątroby i dróg żółciowych.
Zawartość potasu i krzemu sprawia, że wrzos może być cennym lekiem w walce ze starością i przedwczesnym starzeniem się tkanki łącznej, a także we wszelkich procesach regeneracji w organizmie. Wrzos może być stosowany w dolegliwościach stawowych i kostnych, w gośćcu przewlekłym postępującym.
Zbiór i suszenie wrzosu
Kwiaty i ziele zrywa się na początku kwitnienia, ścinając w połowie wysokości niezdrewniałe pędy. Suszyć w miejscach przewiewnych lub w suszarniach w temp. nie wyższej niż 40°C.
Apteczka Ziołowa, L. M. Krześniak, Wyd. Sport i Turystyka